نقش علماء و دانشمندان ايراني و غير ايراني در شكل گيري و تحول علوم انساني اسلامي

دوره اي كه اكنون به طور اجمال مورد تحقيق و بحث ما قرار مي گيرد دوره ي عصر طلايي تمدن اسلامي ايران ودوره ي شكوه و جلال امارت هاي ايراني و ظهور علما و دانشمندان بزرگ و تاليف و تدوين كتب بيشمار آنهاست. از علل عمده ي پيشرفت و ترقي علوم و ظهور دانشمندان در اين دوره يكي وجود عده اي از امرا و وزراي مشوق علم در نواحي مختلف ايران است . نتيجه ي اين تشويق و ترغيب آن بود كه علما و دانشمندان با قوت قلب به كار علم توجه كنند و به ترجمه و تاليف كتب مشغول باشند و بازار علم رونق و رواج داشته باشد.از ميان ايرانيان دانشمندان بزرگي كه هريك صاحب تاليفاتي بوده انددر علوم مختلف ظهور كردند. از جمله دانشمندان درخشان ايراني در دنياي علم به مواردي مي توان اشاره كرد: ابن سينا تاثير گذارترين فيلسوف اسلام و نابغه ي جامع , كه كتب پزشكي او تا اواسط قرن 17 ميلادي مورد اعتماد اغلب دانشگاه هاي اروپا بود و در مدارس شرق و غرب تدريس مي شد و ترجمه ي لاتين قانون به منزله ي انجيل مقدس براي اطبا تلقي مي شد. رازي پزشك مشهور ايران و جالينوس ثاني ,كه تاليفات زيادي در طب داشته و اعجاب پزشكان غرب را برانگيخته و كتاب الحاوي او بزرگترين و جامع ترين دايره المعارف طب به شمار مي رفت .ابوريحان بيروني , بحر العلوم دنياي اسلام و غيره. ما در اين مقاله به طور مختصر به معرفي تعداد معدودي از علما ودانشمندان تاثير گذار در پيشرفت و تحول علوم انساني اسلامي مي پردازيم.