تحليلي بر حكمروايي خوب در پايداري محلههاي شهري (نمونه موردي: شهر پيرانشهر)

با توجه به اینكه حكمروایی شهري اكنون رویكردي كلیدي در توسعه شهري است، در این پژهش سعی بر آن است به این سؤال كه آیا حكمروایی شهري توانسته است در شكل گیري، توسعه و پایداري محله هاي مسكونی تأثیر داشته باشد؟ پاسخی از دید برنامهریزي شهري با توجه به رویكرد پایداري محلات شهري داده شود. هدف كلی پژوهش حاضر، بررسی عملكرد حكمروایی شهري در ارتباط با شكل گیري محله هاي مسكونی پایدار شهري و علل ناكارآمدي برخی از آن ها در زمینه ي مدیریت یكپارچه شهري و توانمند آن است. روش پژوهش، بر حسب هدف كاربردي و از لحاظ ماهیت، توصیفی تحلیلی بوده و با توجه به عنوان آن، روش جمعآوري دادهها به صورت پیمایشی و با استفاده از تكنیك پرسشنامه میباشد. جامعه آماري، شهروندان ساكن شهر پیرانشهر در سال 1393 میباشند كه با استفاده از فرمول كوكران، جامعه نمونه به تعداد 382 نفر تعیین شد و دادهها به روش نمونه گیري تصادفی جمعآوري گردید كه جهت تجزیه و تحلیل دادههاي بهدست آمده، از و مدل تحلیل عاملی اكتشافی و تأییدي و آزمون رگرسیونی استفاده شده SPSS و Lisrel نرمافزارهاي آماري است. یافتههاي پژوهش نشان می دهد كه علاوه بر اینكه شاخصهاي بهكار رفته در پژوهش، تأثیر معناداري بر پایداري محیطی محلات شهري دارد، اعتقاد شهروندان نیز به اینكه آنها بر تصمیمگیريها مؤثر بوده و مدیریت شهري خواهان مشاركتشان در حكمروایی شهري است، اثر مثبت و قوي بر توسعه پایدار محلات دارد؛ بهگونهاي كه عدم حضور مردم در مدیریت شهري بر پایداري محلات شهر تأثیرگذار بوده و شاخصهاي پایداري از مطلوبیت لازم برخوردار نبودهاند.