تاثير تركيب ترموپلاستيك هيدروكربني و گياهي و عوامل فرايند بر خواص كششي قطعات قالبگيري تزريقي

استفاده از مواد با منشاء طبیعی كه قابل تجزیه بیولوژیكی در محیط زیست توسط میكروارگانیسم ها پس از اتمام عمر استفاده خود می باشند، موجب آلودگی كمتر محیط زیست می گردد. یك نوع از این مواد، ترموپلاستیك های زیست تخریب پذیر (گیاهی) بوده كه در مواردی جایگزین مناسبی برای ترموپلاستیك های هیدروكربنی می باشند. برای استفاده از پلیمرهای گیاهی در صنعت نیاز به بهیود خواص مكانیكی آنها می باشد. برای این كار باید یك پلیمر هیدروكربنی را با پلیمر گیاهی تركیب كرد. در این تحقیق به بررسی تجربی اثر تركیب ترموپلاستیك هیدروكربنی و زیست تخریب پذیر و عوامل فرایند بر استحكام كششی قطعات تولید شده به روش قالبگیری ازریقی دو مرحله ای پرداخته می شود. انتخاب پارامترهای تزریق صحیحی و همچنین نسبت تركیب مناسب در رسیدن به خواص مكانیكی بهینه حائز اهمیت است. از یك نوع پلیمر گیاهی بر پایه نشایته گندم و پلی پروپیلن برای تركیب با آن و یك دستگاه قالبگیری تزریقی جهت تولید قطعه ها استفاده گردید. آزمایش تعیین ماكزیمم استحكام كششی طبق استاندارد ASTM-D638-2a انجام شد. بعد از تولید قطعات به صورت دو مرحله ای كه در شش سطح مختلف از نسبت تركیب Bio/PP ، سه سطح فشار تزریق و سه سطح از دمای مذاب انجام شد بر روی نمونه ها تست كشش صورت گرفت. نتایج نشان داد كه در استحكام كششی بالاترین تاثیر را در میان پارامترهای متغیر ، نسبت تركیب Bio/PP دارد كه با افزایش درصد پلی پروپیلن در تركیب استحكام كششی زیاد می شود. همچنین با افزایش درصد PP در تركیب ، مدول الاستیك كاهش قابل توجهی پیدا می كند و این دلیلی بر ترد بودن Bio نسبت به PP است.