مطالعه چسبندگي بتن خود متراكم به بتن قديم

برای اینكه یك لایه تعمیری اعمال شده به سطح بتن قدیم عملكرد مركب موفقی با بتن قدیم داشته باشد، وجود چسبندگی كافی بین بتن قدیم ولایه تعمیری امری الزامی است. از جمله عوامل موثر بر میزان چسبندگی لایه تعمیری، میزان فشردگی لایه تعمیری می باشد، چون با فشردگی بیشتر، امكان تماس ذرات تشكیل دهنده لایه تعمیری با سطوح بیشتری از خلل و فرج موجود در سطح بتن قدیم نه تنها سطح تماس بین لایه تعمیری و بتن قدیم را افزایشمی دهد بلكه بدلیل نفوذ بیشتر لایه تعمیری درخلل و فرج سطح قدیم، قفل و بست مكانیكی بین آ ن دو نیز افزایشمی یابد. لذا با توجه به اینكه ضخامت و حجم بتن لایه تعمیری از یكسو و شیوه رایج اعمال آن در اكثر موارد از سوی دیگر، ایجاد فشردگی لازم را با مشكلات همراه می سازد كه در نتیجه میزان چسبندگی بین لایه تعمیری و بتن قدیم كاهشمی یابد، انتخاب بتن خود متراكم بعنوان بتن تعمیری میتواند از اهمیت بسزائی برخوردار باشد. در این مقاله میزان چسبندگی بین بتن خود متراكم و بستر بتنی قدیمی كه با بكار گیری روش "انتقال اصطكاك" صورت گرفته است ارائه گردیده است كه با عنایت به برشی بودن طبیعت این اندازه گیریها و اینكه اغلب در كارهای اجرائی، تنشهای برشی حاصل ازانبساط و انقباض عامل شكست چسبندگی مذكور می باشد، این نتایج می تواند در انتخاب بهینه بتن خود متراكم برای مصرف در تعمیر سازه های بتنی، مورد استفاده قرار گیرد.