بررسي پاسخ لرزه اي سازه هاي داراي تكيه گاه آونگ اصطكاكي تحت تحريكات زلزله

جداسازي لرزه اي یكی از روش هاي پذیرفته شده براي محافظت لرزه اي ساختمان ها در مناطق پرخطر لرزه اي است. در این روش، جداسازها بین فوندانسیون و روسازه نصب می شوند و با تامین انعطاف پذیري و توانایی استهلاك انرژي، ساختمان را از حركات مضر زمین جدا می كند. این روش كه جز روش هاي كنترل غیرفعال محسوب می شود، یك روش طراحی مقاوم است كه به جاي افزایش ظرفیت لرزه اي سازه، مبتنی بركاهش نیاز لرزه اي می باشد. براي دستیابی به این هدف، دو سازه 4 و 8 طبقه فولادي براي دو حالت با پایه ثابت و با تكیه گاه آونگ اصطكاكی مدل شده است. به منظور مقایسه عملكرد، تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی بر روي دو حالت پایه ثابت و حالت sap پاندولی در نرم افزار 2000 جداسازي شده با استفاده از سه شتاب نگاشت دور از گسل نوثریج، مكسیكو و چی چی تایوان انجام شده است. نتایج نشان می دهد جداسازها تاثیر قابل ملاحظه اي در كاهش برش پایه، دریفت نسبی طبقات و شتاب مطلق بام دارند و این میزان كاهش در سازه هاي كوتاه وسخت بیش تر است.