عناصر فرهنگي مؤثر در ترويج درس پژوهي در ايران

یكی از راه های بهسازی مدارس یادگیرنده درس پژوهی است. در این رویكرد تدریس عنوان فعالیت فرهنگی مورد توجه قرار می گیرد. هدف از مقاله حاضر بررسی عناصر فرهنگی مؤثر در ترویج درس پژوهی در ایران است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات تطبیقی است كه به مقایسه عناصر فرهنگی درس پژوهی در ژاپن و آمریكا و ایران می پردازد. با بررسی تحقیقات فرهنگی و تجربه های مدون اجرای درس پژوهی در سایر كشور ها )ژاپن و آمریكا( و تجربه های عملی اجرای درس پژوهی در ایران می توان موانع عمده فرهنگی درس پژوهی را به این شرح برشمرد: كاستی در فرهنگ مشاركتی و كار تیمی در مدارس، قالب جشنواره ای، كمبود وقت برای پژوهش و تفكر، توجه به جنبه های تصنعی و ظاهری به جای تأكید بر تفكر و منطق زیربنایی آن، نبود تفكر پژوهشی در بین مدیران مدارس، عدم تناسب فرایند درس پژوهی با برنامه های درسی آموزش و پرورش در ایران، ضعف در فرهنگ انتقادپذیری، كاستی در نظام ارزشیابی معلمان و دانش آموزان ضعف درروند گزینش و انتخاب معلمان، عدم تعامل دانشگاهیان و متخصصان با آموزگاران در طراحی درس پژوهی، وجود آزمون كنكور برای گزینش در دانشگاه ها. در مجموع هنوز نیاز به تحولات و فعالیت های فرهنگی گسترده ای در حوزه درس پژوهی در وجود دارد به ویژه در خصوص آموزش فعالیت های گروهی در ترویج مشاركت در میان معلمان و باز بینی برنامه های اموزشی و پرورشی و ارزشیابی معلمان و دانش اموزان با اقدامات موثری صورت پذیرد و با شرایط موجود قضاوت در مورد اثربخشی برنامه های درس پژوهی، بسیار زود است. آنچه مسلم است ایجاد فرصت برای گفت و گوهای غیر رسمی میان معلمان و تبادل تجربیات، آموزش اصول كار تیمی و ایجاد فرصت های مطالعاتی در مدرسه از راهكارهای اساسی فرهنگ سازی برای ترویج درس پژوهی در كشور محسوب می گردد.