ادب پايداري در اشعار ميرزاده عشقي

ادبیات پایداري در ایران قدمتی دیرینه دارد و شاهنامه فردوسی نمونهاي بی بدیل بر این ادعاست، اما در دوره مشروطه با شاعرانی چون میرزاده عشقی، ملكالشعراي بهار، فرخی یزدي و عارف قزوینی جلوهاي خاص پیدا میكند. این پژوهش بر آن است تا با روش تحلیلی – توصیفی به بررسی مفاهیم ادب پایداري در اشعار میرزاده عشقی بپردازد. برآیند پژوهش نشان از آن دارد كه دیوان میرزاده عشقی را مضامینی چون : انتقاد از سران مملكت، انتقاد از مردمان غافل، تقدیر از سرانی كه به معناي واقعی در خدمت وطن هستند، گله مندي از زندان و زندانی بودنش، تهور و از مرگ نترسیدن، عشق به وطن، پایداري در عقیده، از خون خود گذشتن در راه رسیدن به هدف تشكیل می دهدكه هریك از این موارد در بردارنده مفاهیمی از ادب پایداري در اشعار میرزاده عشقی می باشند.