مهندسي تخريب ساختمان و بررسي آيين نامه هاي داخلي و خارجي مربوط به آن

طبق مبحث دوازدهم مقررات ملي ساختمان ( ايمني و حفاظت كار در حين اجرا)، هر اقدامي كه مستلزم جدا كردن مصالح از ساختمان به منظور حذف، نوسازي، تعمير، مرمت و بازسازي تمام يا قسمتي از بنا باشد، تخريب ناميده مي شود. عمليات تخريب در بسياري از فعاليتهاي عمراني و ساختماني به عنوان اولين و حساسترين بخش از عمليات اجرايي ميباشد. متاسفانه طي سالهاي اخير آمار حوادث صنعت ساختمان در كشور نمايانگر آنست كه تخريب هاي غير اصولي، تبعات و آسيبهاي جاني و مالي سنگيني را بهمراه داشته است. مساله قابل تأمل اينجاست كه حوادث مذكور در تخريب ساختمانهاي يك يا چند طبقه، بروز نمودهاند و در آيندهاي نزديك، عمر مفيد ساختمانها با تعداد طبقات بيشتر و همچنين سازههاي گوناگون)همچون سيلوها، سدها، منابع بتني، سولهها و ...( رو به پايان بوده، كه در صورت عدم آمادگي، چارهانديشي و پيشبيني تمهيدات لازم در اين زمينه، صنعت ساختمان با چالشي اساسي رو به رو خواهد شد. حوادث ناشي از تخريب دليلي است بر اينكه ضعف ساختار تخريب در كشورمان به موضوعي بحراني تبديل شده است. ناديده انگاشتن اصول اوليه تخريب، فقدان نيروي آموزش ديده در اين عرصه، سهل انگاري عوامل اجرايي تخريب، ضعف آيين نامه هاي موجود و نداشتن پشتوانه اجرايي كافي جهت عملي كردن مفاد آيين نامه ها، همگي مصاديقي هستند براي حوادث روي داده در امر تخريب. مقاله پيش رو به بررسي جنبه هاي عمومي تخريب مي پردازد و در سايه آن به ارزيابي مسائل ايمني در امر تخريب پرداخته و در انتها آيين نامه هاي مربوط به تخريب ساختمان را مورد بررسي قرار ميدهد.