ارزيابي راهكارهاي افزايش ايمني در حمل و نقل جاده اي با استفاده از شاخص هاي عملكردي

پارامترهای مستقل و وابسته بسیار زیادی در امر ایمنی جاده ای وجود دارند و با توجه به اینكه ارزیابی راهكارهای افزایش ایمنی، زمان بر و پیچیده می باشد نمی توان با قاطعیت و با اطمینان از میزان تاثیر گذاری این اقدامات مطلع شد و در خصوص قطع، استمرار یا تصحیح برنامه اجرا شده تصمیم گرفت. این ضعف و كاستی موجب شده است تا هرسال هزینه های زیادی برای ایمنی صرف گردد و نتایج چندانی عاید نگردد. تصادفات جاده ای یكی از مهمترین دلایل مرگ و میر در جهان و به ویژه در ایران است كه تاكنون جان 30 میلیون نفر را گرفته است و مسئولین تمام كشورها ی جهان، در خصص تعداد كشته ها و مجروحان جاده ای كه سبب آسیبهای شدید اقتصادی و اجتماعی می شوند. ابراز نگرانی می كنند. راهكاری در مورد ارزیابی شاخصهای افزایش ایمنی مانند: تاثیر پلیس در جاده ها، طرح هندسی راه، كمربند ایمنی، دوربین های سرعت سنج، كلاه ایمنی و ... و تاثیر این اقدامات در كاهش تصادفات صورت نگرفته است و در واقع تمامی اقدامات برای كاهش تصادفات انجام می گیرد اما اطلاعی در خصوص اینكه این اقدامات تا چه حدی موثر است وجود ندارد. دراین مقاله متدولوژی مورد استفاده كه انتخاب شده است ابتدا گامهای اصلی در فرایند بهسازی نقاط حادثه خیز كه عبارتند از: جمع آوری اطلاعات، شناسایی، تشخیص، اولویت بندی، اجرا، ارزیابی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است سپس با استفاده از مدلهای فراوانی تصادف، نرخ تصادف، نرخ بحرانی تصادف، تركیب فراوانی و نرخ، ارزیابی مورد نظر انجام گرفته است.