بسترهاي اجتماعي حكمراني خوب در عصر جهاني شدن

از دهه 1990 اصطلاح حكمرانی خوب از ابهام درآمد و عملیاتی تر به آن نگریسته شد. تبیین حكمرانی خوب نیاز به پویش ها یا فرایندهای تصمیم گیری در روابط د ولت و شهروندان دارد، كه مستلزم تبیین عمده بسترهای اجتماعی مؤثر در اجرای آن می باشد. ا ز سویی، تعامل حكومت، جامعه مدنی، بخش خصوصی و شهروندان با یكدیگر برای تحقق حكمرانی خوب ضرورت دارد كه تمامی موارد فوق در بستر ا جتماعی ارائه شده در پژوهش حاضر به منصه ظهور در می آیند. بستر ا جتماعی نیاز به مختصات و مشخصات خاصی د ارد تا تحقق حكمرانی خوب را امكان پذیر سازد و در عصر جهانی شدن، ا ین مختصات و مشخصات بستر اجتماعی فوق، بازتعریف های مجددی به خود می بیند. نوشتار حاضربر این فرض استوار است كه تحولات مفاهیم نظام های سیاسی در ارتباط با تحولات بارادایمیك معرفت شناسانه و روش شناسانه ا ست. روش شناسی پژوهش پیش رو بر مبنای معرفت شناسی فراپسامدرن در نحله تعامل گرایی تعیین می یابد. سوال اصلی این است كه عمده بسترهای اجتماعی مؤثر بر تحقق حكمرانی خوب د ر عصر جهانی شدن كدام است؟ لذا در این نوشتار در پی آنیم تا یكی از عمده ا لگوهای بستر اجتماعی مؤثر بر تحقق حكمرانی خوب را تبیین و ترسیم نماییم. بنابراین فرضیه تحقیق را بر این استوار ساخت كه تعامل گرایی یكی از عمده بسترهای اجتماعی مؤثر بر تحقق حكمرانی خوب در عصر جهانی شدن می باشد تا از دوگانه انگاری های مرسوم د ر علوم، به ویژه علم سیاست فراتر رفته و حكمرانی خوب را در یكی از عمده بستر اجتماعی اش ترسیم كرد.