عناصر معماري پايدار ( آتريوم )

در دهه هفتاد با آغاز بحران انرژی در جهان عصر پایداری آغاز شد كه در پی آن سه حیطه ارزشهای اجتماعی ،منابع محیطی و مهارت های طراحی در بحث توسعه وارد شدند .مبحث مهارت های طراحی و دانش فنی در رویكرد توسعهپایدار با توجه به سه موضوع عمده انرژی ، محیط و اكولوژی تعریف گشته است .در حال حاضرمعماری نقش بسیار پر رنگی دارد زیرا 05 درصد مصرف انرژی جهان در این حوزه به مصرف می رسد. معماری در راستای ارتقاء كیفیتزندگی،به همراه كاهش مصرف انرژی و كاهش آلودگی محیط زیست ، باید عناصر خود ر در جهت اهداف توسعه پایدار هماهنگ سازد.آتریوم به عنوان یك فضای واسط قابلیت مناسبی برای جذب انرژی خورشید و ذخیره سازی آن در زمستان و خروج گرمای محبوس شده و به جریان در آوردن هوای راكد در تابستان را دارد این میزان انرژی میتواند تا 05 درصد از انرژی مصرفی برای تأمین آسایش حرارتی درون آتریوم را كاهش دهد .با توجه به اهداف معماری پایدارآتریوم باید چنان طراحی شود كه اتلاف انرژی پائینی داشته باشد همچنین عملكردی در جهت كاهشمصرف انرژی به شكل سرمایش و گرمایش طبیعی داشته باشد وبا توجه به ویژگی میانجی حرارتی بودن آن امكان افزایش سطوح بازشوهای داخلی را برای در یافت نور طبیعی بیشتر میسر سازد . از آنجا كه آتریوم ها از یك سو باعثا یجاد یك احساس همگرایی و تعامل و ارتباط درفضائی فراخ و دلباز داخلی شده و از سوی دیگر مرز مشتركی را برایاتصال ساختمان به شهر پدید میاورند ، اهداف معماری پایدار برای ارتقاء كیفیت زندگی شهری و مشاركت های مردمی بواسطه آن متجلی میگردد . در حقیقت آتریومها همانند سایر اجزاء یك ساختمان در یك روند از جزء به كل باید از اهداف كالبدی معماری پایدار تبعیت نموده و عملكردی متناسب با آن داشته باشند.این مقاله جهت شناسائی و تبیین جایگاه عناصر فضائی در تحولات معماری پایدارارائه گردیده است