رضايتمندي خانوارهاي روستايي از مهاجرت به شهرهاي كوچك (مورد مطالعه: شهر نورآباد فارس)

ناديده گرفتن آمايش سرزمين در نظام برنامه ريزي كشور موجب عدم تعادل در مقياس ملي و ناحيه اي، تمركز فرصتهاي اقتصادي و تجمع خدمات در پارهاي از كانونهاي جمعيتي به ويژه شهرهاي بزرگ و بالطبع نابرابري در فضاي سكونتگاهي شهر و روستا گرديده است. ازاين رو مهاجرت به عنوان راهحلي براي فرار از مشكلات موجود در روستاها و اقدامي به منظور افزايش سطح رفاه زندگي اجتماعي روستائيان مطرح ميشود. در اين مسير مهاجرتي، شهرهاي كوچك به دليل دارابودن برخي از جاذبههاي اشتغال و امكانات رفاهي و نيز ارتباط بلافصلي كه با روستاها دارند، به عنوان مقصدي مهم براي مهاجرت روستائيان در وحلهي اول اهميت قرار دارند. اين پژوهش كه با نگرشي رفتاري– فضائي و با هدف بررسي وضعيت زندگي و سنجش رضايتمندي خانوارهاي روستايي مهاجر قبل و بعد از مهاجرت به شهر نورآباد به عنوان شهري كوچك در محدوده شهرستان ممسني دنبال شده است، تحقيقي تحليلي توصيفي با تكيه بر اطلاعات جمعآوري شده كتابخانهاي و ميداني است. شاخصهاي مورد استفاده در اين پژوهش عبارتند از: 1-رضايت از زندگي خانوادگي؛ 2- رضايت از وضعيت مسكن؛ 3- رضايت از ميزان درآمد خانوارهاي مهاجر. اين جابجاييها كه با انگيزههاي مختلفي صورت گرفته است، حاكي از رضايتمندي خانوارهاي روستايي از مهاجرت به شهر نورآباد در همه زمينهها و بهبود نسبي شرايط اجتماعي اقتصادي زندگي آنها نسبت به دورة قبل از مهاجرت است.