نگرش برنامه چهارم توسعه به كيفيت زندگي و بررسي ميزان تحقق شاخصهاي آن

كيفيت زندگي داراي ابعاد سه گانه ذهني، عيني و محيطي است. در اين مقاله با پرهيز و اجتناب از نگاه تقليل گرايانه نسبت به سازه كيفيت زندگي، اين مفهوم به مشاهده اثرات تغييرات و سياست گذاري ها و اندازه و اهميت آن، به طور عيني در برنامه چهارم مي پردازد. در بررسي شاخصها به رابطه منطقي و همبستگي ميان آنها توجه شده و در نهايت در طول سال هاي برنامه چهارم به ترسيم تغييرات و دگرگوني هاي وضعيت جامعه مي پردازد . از بين شاخص هاي متعدد مورد لزوم، مجموعه شاخص هايي كه قابل دسترس بودند انتخاب شده و چگونگي تحقق آ نها به طور مستقيم و غيرمستقيم در طول برنامه چهارم مورد ارزيابي قرار گرفته اند.روش با توجه به ماهيت و موضوع به صورت تجربي و اسنادي بوده است. عملكرد شاخص هاي كليدي ناظر بر كيفيت زندگي در بخش هاي مختلف برنامه چهارم گوياي اين نكته است كه به رغم آنكه در مباني نظري برنامه چهارم بعد از انقلاب،كيفيت زندگي در سه قلمرو نيازهاي حمايتي، نيازهاي محيطي و نيازهاي اساسي مورد توجه بوده، اما در متن برنامه،كيفيت زندگي ناظر بر نظام بهداشت و درمان است.