مروري برقوانين و استانداردهاي كيفي منابع آب در ژاپن

هدف از ارايه اين مقاله، بررسي قوانين واستانداردهاي كيفي منابع آب در كشور ژاپن است. اولين قانون مربوط به كنترل آلودگي در ژاپن در سال ۱۹۶۷ تصويب شد. عليرغم تصويب اين قانون، مسائل و معضلات مهم زيست محيطي، توجه متخصصان محيط زيست ژاپني را به خود جلب كرد كه مي توان به مواردي چون "آلودگي محيط دريايي اطراف ژاپن" و"پديده يوتريفيكاسيون" اشاره نمود. به دليل به وقوع پيوستن اين حوادث، استانداردهاي زيست محيطي ژاپن نيز با دقت بيشتري وضع گرديد و نهايتا در سالهاي بعد " سياست زيست محيطي جامع" به تصويب رسيد كه هدف آن حفظ كيفيت آب، جلوگيري از آلودگي حاصل از فعاليت هاي كشاورزي، حفاظت محيط زيست دريايي، حفاظت از محيط خاك و حفاظت از محيط زيست زيرزميني و كنترل ضايعات بود. "حفظ سلامت انسان" و" محافظت از محيط هاي طبيعي" دوهدف اصلي ارائه استاندارهاي زيست محيطي كشور ژاپن مي باشند. در رابطه با حفظ سلامت انسان، جمعا ليست ۴۸ ماده شيميايي در استاندارد كيفي منابع آب در نظر گرفته شده است. همچنين كليه محيط هاي آبي (شامل رودخانه ها، درياچه ها و درياها) بر اساس نوع مصارف آنها، به دسته هاي متفاوتي طبقه بندي شده اند كه ميتوان به طبقهبندي آب رودخانه ها به شش گروه (بر اساس وضعيت كيفي آنها) اشاره نمود