توسعه و معماري معاصر ايران از منظر پست مدرن

اصطلاح توسعه به صورت فراگیر پس از جنگ جهانی دوم مطرح شد. پس از به وجود آمدن واژه توسعه از این واژه تعابیر متفاوتی به عمل آمد. هر دوره با توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی و فكری آن دوران برای توسعه معیارهایی تعیین كرد. یكی از این دوران­ها، دوره پست مدرن بود كه همانند دیگر افكاری كه با این نام خوانده می­شوند واكنشی در برابر توسعه مدرن بود. واژه توسعه در لغت به معنای خروج از لفاف است. در قالب نظریه نوسازی، لفاف همان جامعه سنتی و فرهنگ و ارزش­های مربوط به آن است كه جوامع برای متجدد شدن باید از این مرحله سنتی خارج شوند. توسعه پست مدرن در رویارویی با این مفهوم از توسعه به وجود آمد و با توسعه صرفاً مادی و صنعتی مدرن كه توجهی به انسان و هویت انسانی نداشت به مخالفت پرداخت. در این مقاله ابتدا با روش توصیفی به بیان معیارهای توسعه از منظر پست مدرن و بررسی معماری معاصر ایران از این دیدگاه پرداخته می­شود، سپس به روش تطبیقی این دو مشخص خواهد شد كه معماری معاصر ایران برخلاف آنچه كه در مبانی توسعه پست مدرن آمده­است به سمت و سویی دیگر رفته است.