بررسي تطبيقي روند مطالعات آمايش سرزمين جمهوري اسلامي ايران با كشورهاي فرانسه، آلمان و جمهوري كره

توسعه پايدار ملي جان مايه هدفمند آمايش سرزمين است. آمايش سرزمين مفهومي فرابخشي است كه شامل اقدامات ساماندهي ونظام بخشي به فضاهاي طبيعي ، اجتماعي و اقتصادي ملي يا محلي است كه بر اساس تدوين جهت گرايي توسعه بلندمدت كشورها انجام مي پذيرد. .سند آمايش سرزمين هركشور بعنوان راهبردي ملي و بلندمدت حاوي سطوح مختلف برنامه ريزي هاي فراملي، ملي واستاني است .براساس قانون، دولت جمهوري اسلامي ايران مكلف است به منظورتوزيع متناسب جمعيت وفعاليتها درپهنه سرزمين با هدف استفاده كارآمد از قابليتهاي كشور سند ملي آمايش سرزمين كشورايران را تهيه نمايد. با توجه به سابقه قريب پنجاه ساله برنامه ريزي دركشور ايران ليكن به دلايل مختلف و وجود مشكلات اجرايي دربرنامه هاي توسعه كشور هيچگاه برنامه هاي آمايش سرزمين كشور كه درقالب برنامه هاي ميان مدت طرح ريزي شده اند نتوانسته ازمرحله پايه ومطالعاتي فراتر رود . با اين توضيح مي توان بيان داشت استفاده ازتجارب جهاني وانطباق آن با وضع ايران مي تواند ازآن دسته مطالعات با ارزشي باشد كه مي تواند فراروي برنامه ريزان طرح هاي آمايش سرزمين كشور قرارگيرد .با اين هدف دراين تحقيق ضمن مروري برساختار قانوني آمايش سرزمين دركشورهاي فرانسه، آلمان وكره جنوبي تلاش گرديده ضمن انطباق برخي محدوديتهاي برنامه ريزي سرزمين ايران با اين كشورها اميدوار بود با مطالعه تجارب اين كشورها بتوان نسبت به چاره جويي و تامل بيشتر دربهبود وضعيت كنوني اين مطالعات دركشورمان كوشيد.