ارزيابي ريسك زمين لغزش با استفاده از مفهوم تئوري مجموعه هاي فازي (منطقه هشتچين در جنوب استان اردبيل- شمال غرب ايران)

ارزیابی ریسكزمین لغزش كلید اصلی كنترل و تثبیت زمین لغزشهاي یكمنطقه است. ریسكزمین لغزش میتواند بصورت پتانسیل خسارت مالی و جانی متعاقب وقوع زمین لغزش در دامنههاي یك منطقه تعریف شود. ارزیابی ریسكزمین لغزش میتواند در مقیاس ناحیهاي و یا سایت انجام گیرد و اطلاعات پایه را جهت هر گونه برنامه ریزيهاي توسعهاي فراهم سازد. ریسك زمین لغزش تابعی از پتانسیل خطر زمین لغزش و پتانسیل خسارت بر منابع است. پتانسیل خطر و خسارت منابع موجود معمولاً به ترتیب از نقشه پهنه بندي خطر و نقشه كاربري و پوششگیاهی منطقه به دست میآید. روشهاي زیادي در ارزیابی ریسكزمین لغزش به كار برده میشود اما در این پژوهش از دو روش توابع مطلوب و تئوري مجموعه هاي فازي به ترتیب جهت ارزیابی خطر و ریسك زمین لغزش در مقیاس ناحیهاي استفاده شده است. به منظور تعیین ردههاي خطر در منطقه لغزشهاي كه طی 50 سال گذشته با شدت متوسط و بالا حداقل یكبار در منطقه فعالیت داشتهاند انتخاب شدند. ارزیابی خطر زمین لغزش نشان میدهد كه درجات خطر تعیین شده داراي حدود صحت 80 درصدي هستند. با تركیب دو مجموعه پتانسیل خطر و پتانسیل خسارت منابع و با استفاده از عملگر ضرب فازي پهنه بندي ریسكمنطقه 78 % از مساحتمنطقه در طبقات ریسك / 13 % از محدوده در پهنههاي با كلاسریسكبالا و خیلی بالا و 1 / انجام گرفت، در این مدل 8 بسیار پائین و پائین قرار میگیرد. استفاده از نتایج این پژوهشبراي مهندسین و طراحان سازهها و پروژهها توصیه میشود