آسيب شناسي آموزش و تحقيقات جغرافيايي با تأكيد بر دوره هاي پيش از دانشگاه مطالعه موردي: دانش آموزان دوره هاي پيش از دانشگاه شهرصومعه سرا

یكی از مهم ترین مولفه هایی كه می تواند در تعمیق یادگیري و ارتقاي آموزش موثر باشد، تحقیق وپژوهش است. ماهیت ذاتی و درونی تحقیقات به دلیل ارتباط مستقیم و بدون واسطه اي كه با مقوله ي یادگیري و آموزش دارد، در حقیقت علم توام با عمل و شكل گرفته با واقعیت عملی است. علم جغرافیا نیزبا توجه به ماهیت ذاتی خود می كوشد تا با تلفیق با سایر علوم، شرایط و كیفیت روابط بین پدیده هاي طبیعی و انسانی مكان ها را بهتر تحلیل كند و به روابط علت و معلولی دست یابد. فرایند آموزش جغرافیایی با توجه به اهمیت موضوع، می تواند توام با فرهنگ بصیرتی، توانمند سازي، الهام دهندگی لازم و یادگیري مادام العمرباشد. در این راستا تحقیقات جغرافیایی می تواند به عنوان پل ارتباطی بین نظریه و عمل باشد و كشور را به سوي توسعه ي پایدار سوق دهد. هدف از این تحقیق آسیب شناسی آموزش و تحقیقات جغرافیایی در مراكز آموزشی با تاكید بر دوره هاي پیش از دانشگاه می باشد. در این راستا دو سوال در مورد چگونگی آموزش و میزان استفاده از تحقیقات جغرافیایی در مراكز آموزشی كه در بین دبیران جغرافیا و دانش آموزان به نظرخواهی گذاشته می شود. نوع تحقیق توصیفی-تحلیلی است. جامعه ي آماري شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی(چهارم و پنجم ابتدایی)، دانش آموزان مقطع راهنمایی و دبیرستان و پیش دانشگاهی شهر صومعه سرا می باشد، كه پس تعیین حجم نمونه، 500 نفر با روش طبقه اي متناسب به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شده اند. ابزارگرد آوري داده ها واندازه گیري این پژوهش، مصاحبه نیمه سازمان یافته و پرسشنامه ي محقق ساخته بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها در دوسطح آمار توصیفی(فراوانی، میانگین، درصد، انحراف معیار) و آمار مستقل و تحلیل واریانس) صورت گرفته است. نتایج حاصله از این پژوهش حاكی از t استنباطی(آزمون هاي آنست كه درس جغرافیا نسبت به سایر دروس داراي اهمیت و جایگاه كمتري است. بهاء ندادن به درس جغرافیا موجب شده تا از وسایل كمك آموزشی مناسب و درخور، بازدیدهاي میدانی، برگزاري كارگاه هاي آموزشی در سطح منطقه اي ، ملی و...در آموزش و تحقیقات جغرافیایی استفاده نشود.