نقد تطبيقي جايگاه زن در آيين ايراني-اسلامي با هندوئيسم (بانگاهي به شاهنامه و مهابهاراتاي هندي)

درباره ی خلقت انسان در ادیان و ادوار مختلف و اساطیر گوناگون از ملل متفاوت دنیا در طول تاریخ روایت های گوناگونی نقل شده است ولی با همه ی تفاوت همگی مبنای مشتركی دارند و آن این است كه شروع داستان آفرینش را با اندكی تفاوت خلقت زن و مرد دانسته اند.در این راستا فرهنگ هندی و ایرانی به عنوان یك كهن الگوی تاریخی نگاه خاص خود را دارند.در این مقاله با دستمایه از كتاب مهابهاراتا به عنوان الگوی فرهنگ هند و شاهنامه به عنوان نماد آیین ایرانی-اسلامی نگاه آنان به طور گذرا بررسی شده است .با این كه در نهایت هر دو كتاب چه از وجه مثبت و چه منفی از زن تصویری دو چهره ارایه می نمایند كه این دو چهرگی در مهابهاراتا چشمگیر تر است.این كه این دو چهرگی چه قدر متاثر از دوران خاصی از تاریخ بوده است یا نه نفس حماسه سرایی این دو اثر دو چهرگی زن را بدین گونه پدیدار ساخته است خود پژوهش دیگر می طلبد.