آسيب شناسي تربيت ديني در آموزش و پرورش معاصر ايران

واژه تربیت به معناي پروردن و آموختن است، به همین جهت مفهوم تربیت در مورد انسان، ناظر بر پروردن به معناي شكوفا كردن استعدادهاي اوست. بر اساس این، تربیت دینی به معناي زمینه سازي براي شكوفایی استعدادهاي انسان مبتنی بر آموزه هاي دین است. با وجود این و علی رغم تلاش هاي فراوان انجام شده جهت تحقق اهداف تربیت دینی، این اهداف و انتظارات برآورده نگردیده است و یكی از عوامل مهم آن به كارگیري روشهاي آسیب زا از سوي معلمان در مدارس می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی و شناخت آسیب هایی است كه در نظام آموزش و پرورش ایران وجود داشته و مانع از تحقق تربیت دانش آموزان براساس آموزه هاي دینی می گردد. این مطالعه به روش كتابخانه اي و با استفاده از مستندات موجود و مرتبط با موضوع تربیت دینی انجام گرفته و نتایج نشان می دهد كه از میان عوامل متعدد مرتبط و مؤثر در تربیت دینی، عواملی كه باعث به كارگیري روشهاي آسیب زا از سوي معلمان در مدارس می شود و همچنین تفاوتهاي فردي معلمان بیشترین تاثیرگذاري را دارند. در پایان، پیشنهادها و راهكارهایی در مورد بهبود وضعیت تربیت دینی ارائه گردیده است.