آمايش سرزمين و توسعه فضايي در سطوح ملي و ناحيه اي

عدم تعادل هاي فضايي در نواحي ملي و ناحيه اي ناشي از عدم شناخت و مطالعه دقيق منابع ، توان ها ، محدوديت ها و قابليت هاي محيطي است. بنابراين با مطالعه دقيق توان هاي اكولوژيكي و طبيعي مي توان در محروميت زدايي مناطق و توزيع بهينه امكانات برنامه ريزي نمود. بنابراين با شناخت بر چگونگي آرايش فضايي پديد ه ها مي توان به ساماندهي نظام سكونتگاهي پرداخت و فعالعيت هاي انسان را در عرصه طبعيت تنظيم نمود. در واقع با تنظيم فعاليت هاي انسان در عرصه محيط ، علاوه بر جلوگيري از تخريب محيط زيست مي توان بين سطوح مختلف جامعه هماهنگي و تعادل ايجاد كرد تا همه افراد از امكانات و ثروت هاي جامعه به صورت عادلانه برخوردار گردند. بنابراين در كشورهاي مختلف از روش ها و تكنيك هاي متفاوتي استفاده مي شود تا علاوه بر دست يافتن به اهداف فوق بتوانند توسعه پايدار را نيز كه هم اكنون از دغدغه هاي اصلي دولتمردان وبرنامه ريزان است ، بوجود آورند.يكي از رايج ترين روش هاي كه اكنون مورد توجه بسياري از كشورهاي پيشرفته و در حال توسعه است ، تدوين برنامه هاي فضايي از پهنه سرزمين خود مي باشد تا بتوانند به ساماندهي منابع بپردازند. در واقع آمايش سرزمين نمونه كاملي از برنامه فضايي از پهنه سرزمين است كه مي كوشد تعادل اكولوژيكي و يكپارچگي فضايي را به منظور ارتقاي زندگي انسانها در بخش ها ي مختلف ايجاد كند.بنابراين توسعه فضايي در سطوح ملي و ناحيه اي در گرومطالعات آمايش سرزمين است. روش مطالعه اين پژوهش به صورت توصيفي - تحليلي مي باشد. در اين تحقيق به منظور تبيين نقش آمايش سرزمين وتوسعه فضايي در سطوح ملي و ناحيه اي ابتدا تعاريف و مفاهيم فضا ، برنامه ريزي فضايي و آمايش سرزمين مطرح شد و سپس به ضرورت مطالعات آمايش سرزمين و رويكرد هاي آن از نظر فضايي پرداخته شد و در ادامه با ارائه مدل ، بر چگونگي مطالعات آمايش سرزمين و توسعه فضايي در سطوح ملي و ناحيه اي تأكيد شده است..سرانجام اين نتيجه حاصل شد كه آمايش سرزمين به عنوان يك برنامه فضايي به چيدمان منطقي از استقرار جمعيت و فعاليت در پهنه سرزمين مي پردازد تا توسعه فضايي در سطوح ملي و ناحيه اي ايجاد شود.