بررسي حاشيه نشيني و ارتباط آن با بزهكاري جوانان، نظم و امنيت

مفهوم حاشيه نشينی به معنای اعم، شامل تمام كسانی است كه در محدوده اقتصادی شهر ساكن هستند ولی جذب اقتصاد شهری نشده اند. جاذبه شهرنشينی و رفاه شهری اين افراد را از زادگاه خويش كنده و بسوی قطب های صنعتی و بازارهای كار مي كشد و اكثرًا مهاجرين روستايی هستند كه به منظور گذران بهتر زندگی راهی شهرها مي شوند. بسیاری از آنان در شرایطی زندگی می كنند كه از كمترین امكانات اولیه نیز بی بهره اند . همزمان با افزایش مكان های آلونك نشین، شاهد گسترش بی رویه نابرابری های اجتماعی، فقر، بیكاری، بزهكاری، تفاوت های فرهنگی و بیسوادی هستیم. شرایط فیزیكی و كالبدی این زاغه ها عبارتست از تراكم بالای جمعیت، فقدان تسهیلات مناسب زندگی، كمبود خدمات اولیه زیربنایی، محیط زیست آلوده و غیر بهداشتی، درصد بالای بیسوادی و بیكاری، و نظر به این كه همه این مواردها زمینه ساز بی نظمی و عدم امنیت می باشد بنابر این رابطه مستقیمی در حاشیه نشینی، نظم و امنیت وجود دارد كه با گسترش رفتارهای بزهكارانه نظیر مصرف داروهای مخدر، مشروبات الكلی، رفتارهای نامشروع جنسی، خرابكاری و فرار از خانه و مدرسه در بین جوانان حاشیه نشین كلان شهرها همواره مورد توجه جامعه شناسان بوده است. جامعه شناسان، تمایل جوانان حاشیه نشین به رفتار بزهكارانه را از منظر بی سازمانی اجتماعی مورد توجه قرار داده اند. بررسی های به عمل آمده در این پژوهش، حاشیه نشینی را با (فقر فرهنگ) همراه دانسته و ویژگی های خاص روانی، فرهنگی و اجتماعی كسانی كه فرهنگ فقر را تجربه می كنند، با ((بزهكاری جوانان)) مرتبط می داند