تحليل ريسك به منظور انتخاب محل تونل اصلي معدن با توجه به خصوصيات ژئومكانيكي و شرايط حمل و نقل - مطالعه موردي ، معدن نمك سلطان آباد

عدم قطعيت در تمام پروژه هاي مهندسي وجود دارد. حضور عدم قطعيت در يك پروژه به معناي تحميل ريسك در انجام آن عمليات است. از آن جا كه حجم عملياتي وسرمايه اي در فعاليت هاي معدني بالاست، برآورد و ارزيابي ميزان ريسك از اهميت بالايي برخوردار است. بنابراين استفاده از تكنيك هاي معمول و تكنيك هاي نوين در تحليل ريسك براي ارزيابي گزينه هاي فعاليت هاي معدني، موضوع مورد تحقيق در اين مقاله مي باشد. يكي از گزينه هاي كه در عمليات استخراج يك معدن زير زميني بسيار مورد توجه است، چگونگي باز كردن معدن از طريق انتخاب محل تونل اصلي و همچنين فاصله حمل ماده معدني تا محل تخليه است. در اين مقاله تحليل ريسك معمولي و فازي براي انتخاب محل تونل اصلي در يكي از معادن نمك زير زميني در استان خراسان با نام سلطان آباد – به عنوان يك مطالعه موردي – مورد بررسي قرار گرفته است. با استفاده از روش رايج تحليل ريسك و همچنين يكروش جديد بر مبناي منطق فازي به تحليل ريسك 4 گزينه متفاوت در طراحي اين معدن زيرزميني پرداخته شده است. بر مبناي شبيه سازي كامپيوتري و روابط معمول در خزش و كرنش مجازسنگ نمك ميزان عمر متوسط هر يك از چهار تونل با توجه به خصوصيات ژئومكانيكي توده سنگ در هر يك ازمناطق مورد بررسي، تعيين شده و با يك تابع احتمال استاندارد، ميزان احتمال تخريب تونل ها – در طول عمر معدن – معين شد. سپس ميزان ريسك هر يك از گزينه ها برآورد شده و گزينه اي كه داراي كمترين ريسك بر مبناي مقدار ميانگين بدست آمده از دو روش مورد بحث بود، برگزيده شد. بنابراين پيشنهاد مي گرددد كه ابتدا از تحليل ريسك به روش معمول و سپس به روش فازي براي ارزيابي پروژه هاي معدني كه معمولا به علت پيچيدگي ساختاري، داراي عدم قطعيت فراواني مي باشند، استفاده گردد.