اثر تحريك آندي مستقيم از روي جمجمه قشر جانبي شكمي پيش پيشاني راست بر خودكنترلي پس از ايجاد تهي شدگي خود

مقدمه: توانایی اعمال خودكنترلی بر افكار و رفتار، نقشی حیاتی در كسب موفقیت در حیطه های مختلف زندگی دارد. خودكنترلی توقف یا بازداری رفتارها، انگیزه ها، عواطف یا امیال خودكار و عادتمندی است كه در تعارض با رفتار هدفگرا هستند.تهی شدگی خود به پدیده كاهش توانایی برای اعمال خودتنظیمی دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر تحریك تحریك آندیمستقیم از روی جمجمه قشر جانبی شكمی پیش پیشانی راست بر خودكنترلی پس از ایجاد تهی شدگی خود می باشد. مواد وروش ها: طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل است. روش گردآوری اطلاعات به صورتكارآزمایی آزمایشگاهی یك سوكور، همراه با مداخله پلاسبو و گروه كنترل می باشد. 22 نفر آزمودنی از طریق نمونه گیری دردسترس انتخاب و به روش Cross Over طی دو جلسه متفاوت تحریك آنودال و شم tDCS را دریافت نمودند. از تكلیف استروپ برای ایجاد علائم تهی شدگی خود و از تكلیف دست ورز برای اندازه گیری میزان پایداری استفاده گردید. روش آماری مورد استفاده آزمون فریدمن برای بررسی معناداری تغییرات در هر فرد و آزمون ناپارامتری نمونه های جفت شده (وابسته) برای بررسی جداگانه معناداری تغییرات دو به دوئی می باشد. تحلیل مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS22 انجام شد. یافته ها: داده های تحقیق حاكی از آن است كه تغییر در مدت زمان ماندگاری در تكلیف پایداری در چهار وضعیت مبنا، تهی شدگی خود، تحریك آندی و تحریك ساختگی در سطح 0/95 با P<0.05 معنادار است، همچنین تغییر در مدت زمان ماندگاری در تكلیف پایداری پس از تحریك آندی نسبت به هر دو حالت تحریك ساختگی و وضعیت پایه در سطح 0/95 با P<0.05 معنادار است. نتیجه گیری: داده ها نشان دهنده ی تاثیر تحریك آندی بر كاهش علائم تهی شدگی خود می باشد. در مقایسهنتایج بدست آمده پس از تحریك آندی نسبت به وضعیت پایه و وضعیت تحریك ساختگی افراد از توانایی بیشتری برای انجامتكلیف پایداری برخوردار بودند.