از نقص قوانين تا معضلات اجرايي مالكيت معنوي

حقوق مالكیت معنوی، مفهوم حقوق ی نوینی است كه از فعالیتها و محصولات فكری در زمینههای تجاری، علمی، ادبی و هنری حمایت می كند وشامل دو بخش مالكیت صنعتی و مالكیت ادبی و هنری است. در بخش مالكیت صنعتی عمدتاّ حق اختراع، علائم صنعتی و تجارتی، طرحهای صنعتی و نشانههای جغرافیایی مطرح می شود؛ و در بخش مالكیت ادبی و هنری، حقوق مولفان، مصنفان، هنرمندان و پدیدآورندگان نرم افزارهای رایانهای و حقوق جانبی مربوط به كپی رایت كه شامل آثار دیداری و شنیداری می باشد، مورد بررسی قرار می گیرد. در اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین المللی حقوق اقتصادی اجتماعی و فرهنگی و مدنی و سیاسی بهره مندی از منافع مادی و معنوی و لزوم اتخاذ تدابیر مناسب توسط دولتها جهت تامین، حفظ، توسعه و ترویج آثار ادبی و هنری مورد تأكید قرار گرفته است. و برگزاری چندین كنوانسیون جهانی و منطقه ای در این رابطه،گویای توجه جهانی نسبت به این مسأله است. در جمهوری اسلامی ایران نیز در رابطه با حمایت از حقوق مالكیت معنوی قوانین متعددی به تصویب به توصیف و تبیین اهم جنبههای حقوق مالكیت معنوی ، پیشینه » حقوق مالكیت معنوی « رسیده است. در این مقاله پس از تعریف حقوق مالكیت فكری در جهان، پیشینه حقوق مالكیت فكری در ایران، مراجع بین المللی و داخلی حقوق مالكیت فكری ونهایتا"به قوانین و مقررات داخلی ایران در زمینه حمایت از مالكیت فكری پرداخته می شود