كاربرد مدل نزديك ترين مجاورت در برنامه ريزي روستايي (مطالعه موردي: دهستان پازوار شهرستان بابلسر)

امروزه ثابت گرديده كه توسعه روستايي وتثبيت جمعيت دراين نواحي امري تك بعدي نبوده وبه تنهايي از طريق دسترسي به خدمات قابل انجام نيست ودر اين خصوص بايد توسعه همه جانبه روستايي ،كه درآن علاوه بر رفع نيازهاي ساكنين، ساير جنبه هاي توسعه از جمله بهبودوضع اقتصادي،حفظ محيط زيست، ايجاد اشتغال و اعتماد به نفس در جمعيت روستايي نيز مورد توجه قرارگيرد،تا هدف نهايي توسعه، كه بهبود زندگي اكثريت جامعه است،حاصل گردد. در مقاله حاضر سعي شده است با بهره گيري ازمدل روش آماري نزديك ترين مجاورت ابت دا چگونگي پراكندگي جغرافيايي روستاها در ناحيه مشخص شده وسپس الگويي مطابق پراكندگي سكونتگاه ها جهت ارائه خدمات و توزيع بهينه آن پيشنهاد شود.