پژوهشي زبانشناختي پيرامون « دلالت » و «موضوعيّت » كاربرد نام حيوانات در قرآن كريم

از جمله ویژگیهاي قرآن كریم كاربرد كلمات معمول و مأنوس همچون اسامی جانوران و حیوانات است. كاربرد نام 40 حیوان در بیش از 190 آیه و نامگذاري برخی سورهها بدین نامها، بیانگر اهمیت كاربرد این دسته از نامها در قرآن میباشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی كاربرد نام حیوانات در آیات حاوي نام حیوان به لحاظ دلالت معنایی و موضوعیّت است. بدین منظور پس از استخراج كلیه آیاتی كه حداقل به نام یك حیوان در آنها اشاره شده بود، دلالت معنایی و موضوعیت این آیات مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل دادهها نشان داد كه دلالت معنایی در الفاظ حیوانات اغلب از نوع ارجاعی، عام، ثابت و صریح است. در میان حیوانات به كار رفته بیشرین كاربرد را به ترتیب الفاظ: چهارپایان، شتر، مرغ/پرنده، گاو، جنبنده، حیوان، گوساله، اسب، ماهی، گوسفند، اژدها، سگ داشتند و موضوع غالب این دسته از آیات به ترتیب مربوط به موضوعات: راهنماشناسی، قرآنشناسی و خداشناسی میباشد.