كاربرد سيتروس پاراديزي در پايدارسازي اشياء برنزي تاريخي و مقايسه آن با بنزوتري آزول

بیماری برنز و وجود محصولات خوردگی كلریدی از مشكلات حفظ و نگهداری اشیاء مسی و آلیاژهای آن است كه از دیرباز مورد توجه حفاظتگران بوده و خواهد بود؛ و در مواجهه با برخی از اشیاء تاریخی استفاده از مواد بازدارنده خوردگی را امری ضروری می سازد. با توجه به این موضوع كه تركیب بنزوتری آزول مشكوك به سمیّ بودن است و همینطور هزینه های بالای استفاده از این بازدارنده، سعی شده است تا در صورت امكان به بازدارنده ای غیر سمیّ برای مرمتگر و مؤثر در كنترل روند خوردگی دست یافته شود. پژوهش حاضر با هدف دستیابی به ماده ای غیر سمّی و ارزان و سعی در پاسخ به این پرسش كه آیا سیتروس پارادیزی در پایادارسازی اشیاء مسی ماده ای مؤثر است به ارزیابی كاربرد سیتروس پارادیزی به عنوان بازدارنده اشیاء برنزی و مقایسه آن با بنزوتری آزول پرداخت. برای این منظور با استفاده از تغلیظ عصاره سیتروس پارادیزی به وسیله دستگاه روتاری با هدف رسیدن به نتیجه مطلوب تر، محلول مورد نظر برای انجام آزمایش ها تهیه شد. سنجش این تركیب به وسیله انجام آزمایش هایی از جمله رنگ سنجی، وزن سنجی، تیتراسیون و رُزنبرگ بر روی نمونه های آزمایشگاهی و نمونه های تاریخی مطالعاتی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان دهنده این است كه سیتروس پارادیزی در مقایسه با بنزوتری آزول نمی تواند به عنوان یك بازدارنده خوردگی برای اشیاء برنزی تاریخی محسوب شود و تنها به دلیل ماهیت اسیدی خود به صورت یك پاك كننده، محصولات كلریدی سطحی را از روی پاتین برمی دارد.