تدوين مدل ساختاري گرايش به رفتارهاي پر خطر بر پايه عوامل اجتماعي و روانشناختي

هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی بین متغیرهایی است كه بیشترین تاثیر را بر روی گرایش به رفتارهای پر خطر در بین دانش آموزان مقطع دبیرستان شهرستان گمیشان در سال تحصیلی 92-93 دارند. روش : جامعه آماری مورد نظر همه دانش آموزان دبیرستانی شهرستان گمیشان بود كه از بین آنها تعداد 502 نفر به عنوان نمونه به روش در دسترس انتخاب شدند. این پژوهش به روش تحلیل مسیر انجام شد و ابزارهای پژوهش شامل مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (LARS) ، مقیاس حمایت اجتماعی (MOS) ، مقیاس تاب آوری (CD-RIS) ، پرسشنامه سبك های حل مسئله لانگ و كسیدی، پرسشنامه انسجام خانواده رضویه و سامانی بود. یافته : یافته های بدست آمده حاكی از برازش الگو با داده ها بود. تمامی متغیرها بجز حمایت اجتماعی بر روی گرایش به رفتارهای پر خطر اثرات مستقیم معناداری داشتند و اثرات غیر مستقیم تمامی متغیرها معنادار بدست آمد. نتیجه گیری : تاب آوری، انسجام خانواده، سبك حل مسئله و حمایت اجتماعی از عوامل موثر بر عدم گرایش به رفتارهای پر خطر می باشند. با افزایش تاب آوری، انسجام به طور مستقیم و حمایت اجتماعی و سبك حل مسئله مدار به صورت غیرمستقیم باعث كاهش گرایش به رفتارهای پر خطر می شوند؛ لذا پیشنهاد می شود برای جلوگیری از گسترش گرایش به رفتارهای پر خطر در بین نوجوانان و جوانان به این ویژگی ها توجه گردد.