سبوليسم فرانسوي در گهواره نظريه پردازي هاي نيمايي ، بررسي ماهيت حقوقي تحول در شعر نو نيما با رويكرد به مكتب نمادگراي غرب

نیما یوشیج آغازگر راهی است كه توانست به خلقی معانی تازه و ابداع طرزی نو در طراز ادبیات نوین بیانجامد. مساحتهای دوگانهٔ شخصیت نیما، یكی نیمای نظریه پرداز و دیگر نیمای آفرینشگر، به دور از داشتن برخوردهای دیالكتیكی، همچون دو بحر، در برزخ میان سنت و نو شناور و در تلاقی با یكدیگر مكمل ابعاد ذهنی و عینی شعر معاصر است. علی الخصوصی در ساحت ذهنی و نظری، نیمای منتقد و نظریه پرداز به تجربیاتی كه شعر اروپا در سده های اخیر (یعنی از قرن نوزدهم میلادی به آنطرف) پشت سر گذاشته نظر و بر روی آنها تأمل و تدقيق كافی داشته است. ܐ ܠ مكتب سیمبولیسسم كه زادگاه نخستینه اش را باید فرانسه دانست، یكی از امكانات اصیل برای تحول و چرخش شعر اروپایی بود كه در پی جستجوی معانی بكر و تازه در خلا ذهن شاعر توانست ساختارهای رایج در نوع، قالب، قافيه و شكل هندسی وار شعر را در هم بریزد. هدف نگارنده در این مجال، بررسی ریشه های تفكر نمادگرای غربی در شعر نو نيما، با تمركز بر جایگاه شعر و شاعری نزد اوست. از دیگر محورهای تحقیق حاضر، بر ماهیت نماد در دور سبولیسم شرقی و غرب است كه نزد هر یك مقوم زبانی خاصی و دریافت رویكردی متفاوت به جهان بینی فلسفی و اجتماعی شعر و هستی شناسی واژه هاست. به عبارت اخری، مطالعه شاخصه ها و ویژگی هایی كه نیما با تأسی به آنها، مفق گردید تعریف تازه ای از جایگاه شاعر و مفهوم شعر در پیوند لفظ و معنا ارائه دهد و نیز ذكر موارد مشتركی كه در هر دو سنت منجر به ظهور مضامین و دخول موضوعات مشترك به زمینهٔ ادبی معاصر گردید، از اهداف دنبال شده در پردازش این مقاله خواهد بود.