بحرانهاي زيست محيطي درياي خزر و نقش آن در آمايش سرزمين ايران

آمايش سرزمين را مي توان برنامه اي به منظور تنظيم رابطه انسان و فضا و فعاليت هاي انساني تلقي كرد؛كه هدف آن بهره برداري منطقي از همه امكانات ، براي بهبود وضعيت مادي و معنوي اجتماع انساني است. به عبارت ديگر سازمان دهي مطلوب فضا به منظور رسيدن به توسعه پايدار مي باشد. حركت بسوي توسعه پايدار ، نياز به تغييرات بنيادي در نگرش و رفتار بشر دارد. لذا پيشرفت در اين زمينه، بستگي به آگاهي و آموزش عمومي دارد كه درآن مفاهيم و پيام هاي كليدي آموزش براي آمايش سرزمين و توسعه پايدار، ملاحظا تي در رابطه با عمده ترين مسائلي كه امروزه بعنوان نوعي بحران در كشور ما مطرح مي باشند . در هم مي آميزد. جمهوري اسلامي ايران، بعنوان يك كشور در حال توسعه و برخورداري از منابع طبيعي فراوان ، يكي از مصاديق الگوي رشد،با فشار بر منابع طبيعي است . در صورتيكه بهره برداري از اين منابع بدون رويه اي سازگار با محيط زيست صورت مي گيرد،تعادل هاي اكولوژيكي را در منطقه بهره برداري بر هم زده و به محيط زيست لطمات جبران ناپذير، آلودگي نفتي ، صنعتي، زيستي ... راوارد مي سازد. بنابراين نه تنها پرداختن به مسائل فوق ضرورت دارد، بلكه بايد نحوه تفكر و نگرش افراد را اصلاح نمود و چشم انداز جديدي را كه در آن ارزش هاي پايدار ريشه دارند ، باز شناخت. بنابراين دراين مقاله سعي شده است تا با ارزيابي بحران هاي زيست محيطي درياي خزر ، و ارائه راهكارهايي در سطح ملي و منطقه اي راهي بسوي آمايش سرزمين ايران و توسعه پايدار باز نمود.