تحليل و بررسي بسامد به كارگيري عناصر زبان عامه (امثال و حكم و تعابير عاميانه) در ادبيات داستاني (1340- 1320 )

در ادوار پیشین نثر فارسی، بافت ادیبانه و اشرافی زبان چندان مجالی برای راهیابی عناصر زبان عامه به حیطه نثر باقی نمی گذاشت از این رو بزرگان ادب فارسی جز در موارد نادر از به كار بردن عناصر زبان عامه اجتناب می كردند. با پیدایش تحولات فكری، اجتماعی و سیاسی در دوران معاصر رونق مطبوعات و گرایش به ساده نویسی از یك سو و ارتقای توده های مردماز سوی دیگر استفاده از این عناصر در نثر به ویژه در آثار داستانی افزایش قابل ملاحظه ای یافت این رویكرد كه با علی اكبر دهخدا شروع شده بود در آثار نویسندگانی نظیر جمال زاده، هدایت و دیگر نویسندگان واقع گرای این دوره رویه فزونی نهاد. در این مقاله فرض نویسنده بر این است كه نویسندگان واقع گرای این دوره 1340- 1320 برای بیان واقعیات اجتماعی و نزدیكی به طبقات و اقشار عامه مردم در نتیجه تحولات تاریخی و اجتماعی به وجود آمده هم چنین حركت در جهت ایجاز و اختصار نثر و صمیمیت فضای داستان ها از به كارگیری گسترده امثال و حكم و تعابیر عامیانه در داستاان های خود دریغ نكرده اند.