سبك شناسي ساختاري منظومه ((ليلي و مجنون )) نظامي با رويكرد به فرآيند برجسته سازي

یكی از مهم ترین عناصری كه در سبك شناسی شعر مطرح است. ساختار زبانی شعر است ؛ ویژگی هایی كه بر مبنای ساختار آوایی، واژگانی و نحوی زبان استوار است و ان چه مسلم است، شاعر در زبان شعری، خود را ازجامه روزمره جدا می سازد وبرای افرینش هنری دست به خلق مضامینی در قالب فرم و ساختاری منحصر به فرد می زند كه از او شاعر می زند كه ازاو شاعر و از سرایشش شعرمی سازد و سبك شعری اورا می آفریند. در مقاله حاضر سعی ما بر آن است كه به سبك شناسی ساختاری منظومه لیلی و مجنون نظامی، كه یكی از مهم ترین آثار ادب غنایی فارسی محسوب می شود. بپردازیم. بنابراین بحث اصلی ما در تحلیل این منظومه، آن است كه بدانیم نظامی در ساختار زبانی شعر خود از چه تمهیداتی بهره برده تا به وسیله آن بتواند زبان خودكار را از زبان ادبی متمایز كند؛ یا به تعبیر دیگر چطور توانسته از زبان عادی فاصله گرفته و زبان شعری را بیافریند. برای این منظور مقولاتی مانند فرایند برجسته سازی، زبان خودكار زبان ادبی، محور جانشینی/ همنشینی، قاعده كاهی معنایی و... بررسی شده است.