الگوي برنامه ريزي و مديريت در توسعه پايدار روستايي ؛ تجربه "طرح توسعه پايدار روستاي محمد آباد پسكوه" با تاكيد بر كارآفريني و اشتغال

در چند دهه اخیر در بیشتر سیاستها و برنامه های توسعه، توسعه منطقه ای نیز مورد توجه قرار گرفته ولی به عنوان فعالیتی مستقل كمتر جنبه عملیاتی به خود گرفته است. پژوهشگران توسعه اتفاق نظر دارند كه نابرابریهای منطقه ای و ناپایداری توسعه و پدیده فقر روستایی به ویژه با خشكسالی های شدید و مستمر همراه با شرایط نابسامان اقتصادی، كماكان تهدیدی برای حیات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی میباشد.اگر چه هم در قوانین و هم برنامه های توسعه مشاركت و مداخله مردم در فرآیند توسعه همراه با كاهش مداخله دولت پذیرفته شده است ولی در عمل اعمال نفوذهای صاحبان قدرت، اگر چه با نیت خیرخواهانه، برنامه های توسعه منطقه ای را در مسیر گذشته قرار داده است. اخیرا شاهد ظهور مداخله های جدیدی در توسعه محلی هستیم. این مقاله در پی آنست كه تجربه های محدود برنامهریزی توسعه منطقه ای و محلی از جمله "طرح توسعه پایدار روستای محمدآباد پسكوه" و مبانی نظری آن را معرفی نماید. و با تكیه بر آموزه هایی كه از این تجربه آموخته شده و مهمتر از همه استحكام پارادیمی آن كه قرابت زیادی با واقعیت بیرونی آن دارد، پیشنهاد نماید در برنامه ششم توسعه "طرح توسعه محلی در منظومههای روستایی" با تقدم توسعه و پایایی اقتصاد محلی در مناطقی با شاخصهای توسعه نیافتگی و حداقل ظرفیت توسعه و جلب مشاركت حامیان غیر دولتی منظور شود. ممكن است تعمیم پذیری یا فراگیری و انسجام این طرح و همچنین نقش و جایگاه آن در توسعه ملی به چالش كشیده شود. ولی چنانچه این رویكرد به برنامه ریزی توسعه محلی پذیرفته شود و این راهبرد كه؛ " توسعه محقق نمی شود مگر توسط انسانهای توسعه یافته " و سازوكار مناسبی كه فراتر از تسهیلگری "واجد مددكاری روستایی" باشد، لحاظ شود، ساده انگاری نخواهد بود بدون تغییرات ساختاری و تنها با تغییرات كاركردی دستگاههای دولتی موفقیت طرح را بتوان پیش بینی نمود