مديريت بحران زيست محور ، رويكردي نوين در جهت كاهش آلودگي هوا در كلانشهر تهران (مطالعه موردي منطقه 19)

آلودگی هوا با توجه به پیامدهای زیانبارش به یكی از ملموس ترین معضلات زیست محیطی تهران، پایتخت ایران وآلودگی هوا در تهران به طور متوسط موجب كاهش ۵ سال از « چندین شهر دیگر ایران تبدیل شده است. به طوریكه هدف این پژوهش ارائه راهكارهای مدیریت بحران برای كنترل آلودگی هوا در منطقه 11 شهر .» عمر تهرانی ها شده است تهران می باشد. روش انجام این پژوهش از نظر هدف، كاربردی و از نظر گردآوری دادهها توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش ازكلیه كاركنان ادارات دولتی/شهرداری ها ومراجعه كنندگان به این مراكز، كه عموما ازافراد ساكن درمنطقه 11 می باشند، تشكیل می شود. حجم نمونه با توجه به حجم جامعه و براساس جدول مورگان تعیین و با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید. برای جمع آوری دادهها نیز از پرسشنامه ای محقق ساخته كه به بررسی راه كارهای مقابله ای و كنترل آلودگی هوا با استفاده از مولفه های مدیریت بحران ، می پردازد، استفاده شده است. آزمون های مورد استفاده در این پژوهش آزمون تحلیل مجذور كای یا خی 2 تك متغیری، آزمون تحلیل مجذور كای یاخی 2دو متغیری و آزمون تحلیل واریانس یكراهه می باشد.یافته ها حاكی از این است كه مهمترین آلاینده هایهوای شهر تهران در منطقه 11 شامل ذرات معلق در هوا ، دی اكسید نیتروژن و د ی اكسید گوگرد بوده كه ناشی ازوجود كوره های آجرپزی، مراكزبازیافت و خودروهای عبوری ازمنطقه 11 به خصوص خودروهای سنگین می باشد.افراد شركت كننده درپژوهش بیشترین عامل تاثیرگذاربربروزآلودگی هوای تهران درمنطقه 11 را ناشی از عدم فرهنگ سازی مناسب از سوی مدیران منطقه 11 با كای دو ۵1.03۵ با 11 % اطمینان در خصوص مهار بحران آلودگی هوا می دانند. همچنین یافته ها حاكی از آن است كه از بین 7 عامل ارائه شده در پژوهش، ساكنان منطقه عامل حجم بالای خودروها در منطقه را با كای دو8/63 با 1۵ % اطمینان به عنوان عامل تشدید بحران آلودگی هوا در این منطقه می دانند و ضریب توافق این ارتباط نیز 0/15 می باشد