بررسي كهن الگوي سايه در اشعار فروغ فرخزاد

روان آدمی دارای دو قسمت آگاهانه و ناآگانه رفتارها ، افكار و احساسات می باشد و در این میان تجربیانی كه من آگاهانه ی فرد از شناختن آنها باز می ماند در بخش ناخود آگاه جمعی جای می گیرند. كهن الگوها عبارتند از نقاب، سایه، آنیما، آنیموس وخویشتن. سایه بخش تاریكی روان آدمی است كه در همه ی موجودات بشری نمود دارد، با اینكه بیش از هر كهن الگویی اساس طبیعت حیوانی بشر را در بر می گیرد اما الزاماً جایگاه پلیدی ها و زشتی ها نیست و به مانند دیگر كهن الگوها دارای دو جنبه مثبت و منفی است . این پژوهش بر آن است تا هر دو جنبه موجود در سایه را در اشعار ون احساسات متغیر فروغ فرخزاد مورد كند وكاو قرار دهد . فروغ شاعره ای بود كه حرف ها و احساسات خویش را صریح و آشكارا بیان می كرد، گاه در اشعارش دم از ناامیدی می زد و گاه زندگی را به اوج می رساند. بی شك نمود سایه در اشعار وی به دلیل گرفتاری در تنگنای زندگی خانوادگیش كاملاً مشهود أست . از انجا كه سخنان هر انسانی و په تبع ان هر شاعری متناسب با هنجارهای شخصیتی باشد این مقاله نیز سعی دارد ابتدا از شخصیت فرو منجلاب تیره ی دنیا سخن می گوید و یا آن زمان كه به آفتاب سلامی دوباره خواهد داد مورد بحت قرار دهد .