بررسي مدح و منقبت در قصايد وحشي بافقي

وحشی بافقی یكی از زبردست ترین شاعران قرن دهم ایران ، با نظر به سبك بابافغانی از پیروان مشهور مكتب و اسوخت است. او شاعر عاشقانه هاست، سخنانش سوزناك و شورانگیز و در منتهای مادگی بیان شده است، طبعی روان و بسیار مؤثر دارد، بیشتر از نامهربانی معشوق و جفایی كه در حق او رفته است می گوید و اعجاز سخنش باعث شده كه طرفداران زیادی در بین ادیبان و عامهٔ مردم داشته باشد؛ به طوری كه اشعارش بر زبان مردم كوچه و بازار جاری است. وحشیدر قالب های گوناگون شعر طبع آزمایی كرده ؛ همچون: غزل، قصيده، تركیب بند، ترجیع بند، قطعه، رباعی و مثنوی علاقه خاصی وحشی به معصومین در قصاید ش آشكار می شود كه پس از حمد پروردگار، مشغول به مدح اهل بیت عصمت و طهارت پردازد؛ از جمله : نعمت پیامبر (ص) و مدح مولی الكونین علی (ع)، یك قصیده در مدح حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا (ع) و چند قصیده در مدح صاحب الزمان (عج) محمد عربی منشأ حكایت گن كه كرده زیر قدش را به جامهٔ لولاك قمر به حجلهٔ چرخ از عروسی معجزه اش نمود گرد گریبان به یك مشاهده چاك نیز قصاید این شاعر بزرگ لبریز از مدح بزرگانی چون: شاه تهماسب، عبدالله خان اعتمادالدوله صدراعظم، نواب محمد ولی سلطان (حكمران كرمان)، شاه نعمت الله ولی و.... است ؛ اما بیشترین مدایح در میان درباریان و بزرگان عصر صفوی 170قصيده است كه متعلق به غیاث الدین محمد میر میران حاكم یزد بوده است در این مقاله برآنیم كه ضمن بررسی ممدوحان وحشی ، جلوه های و شیوه های گوناگون مدح را در قصاید وحشی بافقی تبیین كنیم.