چهره حكيم الهي ( لقمان ) در مثنوي مولوي و حديقه سنايي

لقمان حكیم، لقمان بن باعورا، به قولی پسر خواهر ایوب علیه السلام و به قولی پسر خواهر مادر وی بود و گویند. تلمیذ داوود علیه السلام و قاضی بنی اسرائیل بود و گویند بندهای سیاه از اهالی سودان «نوبه)و از سپاهیان مصر ... و گویند انباذقلس حكیم یونانی به شام از لقمان دانش آموخته أسست و او غیر از لقمان بن عاد بوده است كه عمر طولانی بدو منتسب است و در قرآن كریم وی از جمله كسانی كه در ادبیات عرفانی به استناد آیات و احادیث پیوند عمیقی بین زهد و حكمت برقرار است كه خداوند بدو حكمت بخشیده است. بدان سبب لقمان چهره ی برجسته حكیم الهیی است كه در مطاوی مثنویهای عرفانی (مثنوی مولوی و - حدیقه سنایی) خودی مینمایاند و، جلال الدین بلخی و حكیم سنایی در آثار خویش بدین حكیم الهی توجه خاصی داشته اند و در تمثیلی پردازی و بیان مباحث عرفانی از سرگذشت های منتسب به وی بهره برده اند با این توضیح كه گاه ویژگیهای دو لقمان در هم آمیخته شده است در این بررسی سعی برآن شده است كه با توجه به جایگاه قرآنی و تاریخی لقمان ویژگیهای متسب بدین حكیم الهی از دیدگاه سنایی و مولوی تبیین شود .