نگرشي نو در طراحي آپارتمان هاي مسكوني با رويكرد آشتي با طبيعت و باز شناسي نقش حياط و فضاي سبز در زندگي انسان

نزدیك به سه دهه است كه آپارتمان نشینی با همه محاسن و معایبی كه دارد در كشور ما به ویژه شهرهای بزرگ متداول شده و هر چند راهكار مناسبی برای تامین مسكن خانواده ها به نظر می رسد، اما در تبع آن باعث ایجاد تغییراتی در روند زندگی انسان نیز شده است. تغییراتی كه باعث دگرگونی الگو های فضایی و به دنبال آن تغییر نقشریز فضاهایی شده است كه قرن ها پاسخگوی نیاز های فرهنگی و اجتماعی اقوام ایرانی بودند. در این میان حیاط یكی از چندین نمونه ای بود كه دستخوش تحول یا به تعبیری نابودی گردید .حیاط كه در خانه های تاریخی لازمه زندگی ایرانی بود و همچون اتاقی بدون سقف مامن ساكنان خانه بود و مظهری بود از صورت مركز گرای عالم باطن به طور كلی از سازمان فضایی خانه حذف گردید و آنچه باقی ماند فضای بازی در حد فاصل معبر عبوری و ساختمان بود كه بیشتر جنبه عبوری داشت. تمام برج های مسكونی كه تا كنون ساخته شده اند (از ساده ترین فرم های جعبه مانند اواخر قرن نوزدهم تا پبچیده ترین فرم های اوایل قرن بیست و یكم) یك نقطه ضعف مشترك بزرگ دارند. ساكنین این برج ها، آسمان باز را بالای سرشان ندارند، زیرا آپارتمان هایشان حیاط و فضای سبز ندارد. این مشخصه مشترك برج های مسكونی تاثیرات روان شناختی منفی فراوانی بر مردم و به ویژه كودكان ساكن این ساختمان ها می گذارد. از دیدگاه معمارانه، این نقطه ضعف رایج از آنجا ناشی می شود كه تقریبا در تمامی برج های مسكونی ساخته شده تا این تاریخ كف طبقه ی بالایی سقف طبقه ی پایینی است، بنابراین امكان شكل گیری حیاط برای واحدها وجود ندارد در این مقاله هدف بررسی نقش طبیعت و فضای سبز و در تبع آن نقش حیاط در مسكن كهن ایرانی و باز شناسی آن در آپارتمان های امروزی و جستجوی كنبود ها بر اساس پیشینه معماری ایرانی در این زمینه است.