مروري بر مطالعات انجام شده در خصوص آلودگي منابع آب زيرزميني در ايران

آب از اصلی ترین عوامل محدودیت در دستیابی به توسعه پایدار است بخصوص در مواردی كه علاوه بر محدودیت های كمی منابع آبی از نظر كیفی نیز در معرض تهدید جدی قرار داشته باشد. محدودیت های كمی به صورت طبیعی و در اثر افزایش جمعیت بوجود می آید در حالی كه محدودیت های كیفی به دلیل استفاده بیش از حد، استفاده ناكارآمد از منابع آب و عدم مدیریت صحیح پساب های تولیدی بوجود می آید. دراین مقاله ضمن پرداختن به محدودیت های كمی منابع آب كشور به بحث و بررسی الودگی منابع آب زیر زمینی كشور در برخی حوزه ها و دشت ها پرداخته شده است و در نهایت نتایج بدست آمده با مقادیر حداكثر مجاز استاندارد آب های آشامیدنی ایران و EPA مقایسه گردید ه است. بطور كلی بر اساس اطلاعات جمع آوری شده منابع آب زیر زمینی در برخی دشت های مانند دشت تهران، تبریز، زنجان و رفسنجان و دشت های واقع در حوزه های دز و كارون، زاینده رود، آلوده به انواع آلاینده ها از جمله فلزات سنگین، نیتروژن غیر آلی (نیترات، نیتریت و آمونیاك) بر و مواد آلی است. با توجه به اینكه آلودگی ها ناشی از تخلیه پساب های كشاورزی، شهری و صنعتی هستاند. از این رو جمع آوری، مناسب پساب ها و تصفیه آن ها مطابق استانداردهای تخلیه به محیط زیست از راهكارهای پیشنهادی می باشد.