منطقه گرايي انتقادي؛ آفرينش هويت مدرن در معماري منطقه

هویت در معماری موضوعی است كه بعد از دوران مدرن و خلق بناهای عملكردی، بی روح و بی هویتی كه به ارمغان آورده بود، مورد توجه ویژه در زمینه معماری قرار گرفته است. بررسی چگونگی برقراری ارتباط بین معماری منطقه ای و دیدگاه های بین المللی در زمینه معماری در راستای حفظ هویت معماری منطقه ای و بازخوانی آن به زبانی نو از اهداف اصلی مقاله ی حاضر است. رویكرد منطقه گرایی انتقادی از آن جهت مورد توجه قرار دارد كه علاوه بر تأكید بر توجه به ویژگی های خاص هر منطقه و الزام ظهور آن در معماری، دستاوردهای معماری مدرن را نیز مورد توجه قرار داده و سعی بر آن دارد تا با در كنار هم قرار دادن هر دوی آن ها برای دستیابی به معماری موفق و با هویت بهره جوید. سؤال اصلی اینگونه مطرح می شود كه چگونه می توان معماری نو خلق نمود كه علاوه بر حفظ ارزش های مكانی و حال و هوای معماری منطقه ای، یك اثر بدیع با توجه به پیشرفت های نظری و تكنولوژی در زمینه معماری در عصر حاضر به شمار آید؟ با بررسی آن دسته از آثاری كه نظریه پردازان در زمینه منطقه گرایی انتقادی به آن ها اشاره می كنند، می توان دریافت كه توجه به ویژگی های منطقه ای در زمینه معماری و خصوصیات مكانی، شامل عناصر بصری و نمادین معماری نمی شود؛ بلكه این مفاهیم است كه باعث خلق اثر معماری می شود. در نتیجه اثر خلق شده نیازهای معماری هر منطقه را با حفظ مفاهیم معماری منطقه در ظاهری جدید و نوین نمایش می دهد و برای هر مكان، هویت مدرن قائل است.