معيارهاي ارزيابي پروژه هاي منابع آب از ديد توسعه پايدار در ايران

حفاظت و بهرهبرداري بهينه منابع آب نيازمند توجه و مشاركت اجتماعي است. دولتها با توجه به محدوديت منابع مختلف، تاكيد زيادي بر اقتصادي بودن عرضه و تقاضاي آب دارند. بر اين اساس آب (Integrated) كالايي اجتماعي- اقتصادي بوده، بهره برداري از آن مستلزم مديريت جامع و بهمپيوسته در قلمرو هر حوزه آبريز ميباشد. در واقع مديريت بهمپيوسته آب يكي از اركان توسعه پايدار در جوامع محسوب مي شود. مديريت هر سيستم منابع آب, نيازمند تدوين مطالعات گام به گامي است، كه به (Plan) برنامه ،(Policy) سياست ،(Strategy) راهبرد ، (Vision) ترتيب شامل تدوين و ارايه چشمانداز است. جمهوري اسلامي ايران در سالهاي اخير، گامهاي موثري در تعريف و (Design) و سپس طراحي تصويب چشم اندازها، راهبردهاي بلند مدت و سياستهاي توسعه منابع آب برداشته است. مرحله بعدي، تعريف برنامههاي كوتاه مدت به عنوان راهي براي رسيدن از سياستهاي كلي به طراحي و اجراي بهينه كمي و (Criteria) پروژها مي باشد. براي تعريف و تدوين اين برنامهها، نخست ميبايستي معيارهاي كيفي تعريف گردد. اين معيارها كه زمينهساز تصميمگيريهاي كمي و انتخاب پروژههاي عمراني هستند شامل ملاحظات اجتماعي، اقتصادي، زيستمحيطي و غيره ميباشند. اين مقاله با بررسي، دستهبندي و مطالعات ساير كشورها، و با لحاظ سندهاي ملي ايران, درخت سلسله مراتبي معيارهاي مهم را در برنامهريزي بهمپيوسته منابع آب در ايران پيشنهاد ميكند. با تشكيل درخت سلسله مراتبي معيارها و وزندهي مناسب به آن, پل اتصالي بين سندهاي توصيفي از يك طرف و برنامه هاي عمل از طرف ديگر ايجاد خواهد شد