تعيين سطوح توسعه يافتگي و نابرابري هاي ناحيه اي (مطالعه موردي: دهستان هاي بخش مركزي شهرستان سنندج)

تدوین اصول نظاماند توسعه روستایی قبل از هر چیز مستلزم شناخت تواناییها، ظرفیتها و استعدادهای انسانی و طبیعی هر واحد برنامه ریزی روستایی و از طرف دیگر آگاهی از محدودیت، تنگناها و نارساییهای آن است. لذا تنها در سایه این آگاهیهاست كه میتوان اولویت- های برنامهریزی را در توسعه مناطق روستایی معین نمود. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات كتابخانه ای و میدانی با بررسی هفت شاخص بهداشتی درمانی، آموزشی، زیربنایی، فرهنگی، سیاسی اداری، اقتصادی و خدماتی و 15 متغیر با استفاده از مدل تاكسونومی عددی، سعی بر آن دارد كه سطوح برخورداری و توسعه یافتگی دهستانهای بخش مركزی شهرستان سنندج را تبیین نماید. نتایج نشان داد كه از میان دهستان های مورد بررسی، دهستان آرندان به علت داشتن تعداد ابادی دارای سكنه بیشتر و همچنین برخورداری بیشتر روستاهای آن از شاخصهای ذكر شده به عنوان برخوردارترین دهستان شناخته شده است هر چند دهستان حومه با داشتن امتیاز كمتری 030.0 نسبت به دهستان آرندان به عنوان دومین دهستان برخودار می باشد. همچنین دهستان نران در سطح نیمه برخوردار و دهستانهای سرآب قامیش و آبیدر در شاخص های مورد مطالعه محروم می باشند. بنابراین، این نابرابریها دلیل عوامل طبیعی، اقتصادی، سیاسی، نارساییهای نظام برنامه ریزی و قطب رشد می باشد به طوری كه دهستان آرندان در زمینه تمام شاخصها برتری خود را حفظ كرده است و امكانات، خدمات و نیروی انسانی بیشتری را نسبت به اطراف خود جذب كرده است. به طوری كه در سطح ناحیهای و محلی تفاوتها و نارساییهای فضایی نسبتاً زیادی در سطوح توسعهیافتگی نواحی روستایی شهرستان وجود دارد