نقش ظرفيتهاي جغرافيايي و آمايش سرزمين در تدوين برنامه ششم توسعه اقتصادي ، اجتماعي و فرهنگي كشور

برنامه ششم توسعه 5931 لغایت 5933 به عنوان سومین برنامه از سند چشم انداز بیست ساله ، مسئولیت بزرگی را برای حركت درجهت اهداف این سند به عهده دارد ، چرا كه بخشی از جبران عقب ماندگی های برنامه های قبلی نیز می بایست در آن تجلی یابد. در این راستا اهمیت دادن به ظرفیتعای جغرافیایی و به طور كلی مقوله آمایش سرزمین در تدوین سند ششم توسعه كشور ، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. نظر به اهمیت آمایش سرزمین در امر برنامه ریزی توسعه، در سال های اخیر این موضوع مورد توجه جدی همگان و به ویژه اركان نظام قرار گرفته است به طوری كه سیاست های كلی آمایش سرزمین درسال 5930 توسط مقام معظم رهبری ابلاغ گردید. در رویكردهای جدید آمایش سرزمین و توسعه منطقه ای مولفه های جدیدی در فرایند برنامه ریزی مورد اهمیت قرار گرفته كه اهمیت و بها دادن به جغرافیا ، یكی از این مقولات مهم می باشد و در این بین قوانین و رویكردهایی مورد نظر قرار گرفته كه در تدوین سند چشم انداز برنامه ششم توسعه مورد تاكید قرار می گیرد. به هنگام نمودن سند آمایش سرزمین، متناسب با تحولات جهانی و منطقه ای، علمی و فنی با بهره گیری از اطلاعات جغرافیایی و تعامل سطوح خرد و كلان منطقه ای و بخشی، بسیار حائز اهمیت بوده و در تدوین برنامه ششم توسعه اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی كشور باید به خوبی مورد توجه قرار گیرد. در هر حال موضوع انكار ناپذیر ، رابطه بسیار تنگاتنگ جغرافیا و آمایش سرزمین است كه می توان گفت جغرافیا آمایشی ترین علوم و آمایش سرزمین ، جغرافیایی ترین نوع برنامه ریزی است و این نوع برنامه ریزی می تواند بهترین الگو در تدوین اسناد توسعه یافتگی قلمداد شود. بر همین حیث در این مقاله بر آن هستیم كه در فرایند تهیه و تدوین برنامه ششم توسعه اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی كشور كه از اوایل خرداد ماه سال 39 كلید خورده است ، مباحث آمایش سرزمین و ظرفیتهای جغرافیایی مناطق ، مورد اهمیت قرار گرفته و آیا رویكردهای حاكم بر تدوین این برنامه ، مطالعات آمایشی و جغرافیایی می باشد؟