معماري و توسعه پايدار و رابطه آن با انسان محيط و طبيعت

حیات منحصرا درمحیط پایدار و اقلیم مناسب توسعه و رشد می یابد عوامل میحطی را انسان شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست امكان تكامل كالبدی و كیفی نمی تواند وجود داشته باشد زندگی انسان تنیده شده است به محیطی كه براورده كننده نیازهایش می باشد گویی این معادله یكطرفه تاپایان جهان ادامه خواهد داشت غافل ازآن كه سرانجام نامتوازن بودن این دوكفه بشررا با دنیای ی ویرانگر روبرو خواهد ساخت كه خود با دست خویش ساخته است معماری این هنرسنگین پاتنها زمانی میتواند نقش خود را دراین عصركنونی بصورت پررنگ حفظ كند كه گسست خود با محیط را به فراموسی سپرده و دست دردست محیط اطرافش باردیگر قدعلم كندبهترین طراحی معماری طرحی است كه بتواند نیازهای اجتماعی اقتصادی تكنولوژیكی زیبایی شناختی و زیست محیطی را توامان فراهم اورده و درنتیجه آن سنتزی ازهمه عوامل دخیل درآن باشد وتوسعه ی پایدار را نوید دهد بقای پایدارانسان و محیط انسانی وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زیستی است و به تبع آن پذیرش نقش و مسئولیت اخلاقی سرپرستی انسان برمنابع بوم شناختی كنشی آگاهانه و هوشمندانه را درتنظیم رابطه محیط پیرامونی و محیط طبیعی می طلبد رویكرد معماری پایداربراین بنا قراردارد كه نسبت به پیامدهای مخرب فعالیت های انسان برمحیط زیست پاسخگو باشد این امربدین معناست كه برنامه توسعه طوری تنظیم شود كه حداقل آسیب زیست محیطی را دنبال داشته باشد