تخصيص بار آلاينده در سيستمهاي رودخانه اي

توسعهي روزافزون فعالیتهاي كشاورزي، صنعتی و افزایش قابل توجه فاضلابهاي شهري موجب آلودگی بیش از پیش رودخانهها شده است. تعیین بهینهي سطح تصفیهي هر یك از واحدهاي تخلیهكننده كه زائدات خود را به سیستم رودخانهاي وارد میكنند بسیار با اهمیت است. تخصیص بهینهي بار آلاینده باید چنان باشد كه ضمن رعایت استانداردهاي كیفی كه خواست ادارات حفاظت محیط زیست است، هزینهي تخلیه كنندگان نیز حداقل گردد. در گامهاي مختلف تصمیمگیري مدیریت كیفی منابع آب سیستمهاي رودخانهاي، بایستی به عدم قطعیتهاي موجود كه ناشی از تصادفی بودن پارامترها و مبهم بودن اهداف تخلیهكنندگان است توجه كنیم. در این مقاله براي توصیف و بكارگیري این عدم قطعیتها در یك مدل مدیریت كیفی از مجموعههاي فازي و ریسك فازي استفاده شده است. همچنین، به منظور یافتن مقادیر بهینهي استفاده شده است. (PSO) درصدهاي حذف آلاینده و ریسك فازي از الگوریتم بهینه سازي ذرات