اثرات شنا بر رفتار اضطرابي ، افسردگي در موش هاي متولد شده از مادران مورفيني در دوره بارداري

مواجهه با مورفین در دوران جنینی یك عامل خطر برای نواقص عصب شناختی و رفتاری در فرزندان است. پژوهش های اخیر نشان داده اند كه ورزش اختیاری توسط مادر باردار، اضطراب ناشی از وابستگی در دوران پیش از تولد در مدل حیوانی را در توله موشها كاهش می دهد. بنابراین هدف مطالعه حاضر این است كه نشان دهیم آیا ورزش شنا توسط مادران باردار وابسته به مورفین، اضطراب، افسردگی را در بچه های آنها كاهش می دهد. موش های باردار دوبار در روز به مدت 8 روز (روزهای 11 تا 18 ) بعد از لقاح با تزریق زیر جلدی مورفین دچار وابستگی شدند. تمرین ورزشی شنا نیز با 60دقیقه در روز و 5 بار در هفته از روز 11 تا 20 بارداری انجام شد. سپس توله موشهای متولد شده در ماز بعلاوه ای شكل مرتفع ، تست ترجیح ساكاروز و مدل حیوانی مصرف اختیاری مورفین مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد كه فرزندان موشهای شناگر وابسته به مورفین، مدت زمان بیشتری را در بازوهای باز گذراندند، همچنین تعداد دفعات بیشتری به این بازوها وارد شدند ) P<6061 ( و همچنین سطح بالاتر ترجیح ساكاروز را نسبت به گروه گواه داشتند ( P<6061 (. ما نتیجه میگیریم كه ورزش شنا منظم مصرف اختیاری مورفین، اضطراب و افسردگی را در توله موشهای متولد شده از مادران شناگر وابسته به مورفین كاهش میدهد. بنابراین ورزش شنا میتواند روش مناسبی برای بهبود برخی از پیامدهای خطرناك رفتاری ناشی از وابستگی به مورفین، در نسلهای بعد باشد.