تاثير هوش فضايي و كلامي در آموزش رياضي دانش آموزان اول ابتدايي

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر استفاده از روش تدریس سخنرانی و روش تدریس بصری و تاكید بر هوش كلامی و فضایی دانش آموزان اول دبستان حین ارائه محتوای ریاضی می باشد . برای این كار دانش آموزان كلاس 22 نفری به دو دسته 11 نفری تقسیم شدند و به گروه اول از شیوه تدریس با تكیه بر هوش كلامی استفاده شد و برای گروه دوم تدریس با استفاده از هوش بصری آنان صورت گرفت. كه در پایان نتایج بدست آمده حاكی از آن بود كه در دانش آموزان هر گروه حالاتی پدید آمده كه به شرح زیر می باشد : دانش آموزان گروه اول( تدریس با تكیه بر هوش كلامی ): عدم توجه به كلاس درس و محتوای تدریس ، خستگی و بهانه گیری های پی در پی حین تدریس، عدم وجود شور و نشاط در دانش آموزان، عدم تمركز دانش آموزان، عدم توانایی تعمیم و حل مسائل سطح بالاتر، یادگیری به صورت طوطی وار و ایجاد حس منفی نسبت به درس ریاضیات . دانش آموزان گروه دوم ( تدریس با تكیه بر هوش بصری ): توجه كامل به محتوای تدریس، تحریك حس كنجكاوی، تمركز بالای دانش آموزان حین تدریس، وجود شور و نشاط و بروز خلاقیت دانش آموزان، توانایی تعمیم و حل مسائل سطح بالاتر، احساس رضایت از موفقیت در یادگیری و ایجاد حس مثبت نسبت به درس ریاضی .