بررسي تطبيقي معماري ارگانيك و معماري پايدار در معماري سنتي ايران

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشكلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصاد میباشد. یكی از مهم ترین اهداف توسعه پایدار و معماری ارگانیك، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده میشود. آنچه كه در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رویكرد معماری پایدار نسبت به مسائل محیطی است؛ هر چند كه جدا كردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی، فرهنگی واجتماعی، كاری دشوار است. هدف این تحقیق، جستجوی نظریه های زیست محیطی توسعه پایدار و معماری پایدار می باشد كه در نهایت در مقایسه با برخی از نگرش ها و دیدگاه ها نسبت به طبیعت قرار می گیرد تا نواقص آن تكمیل گردد. متن حاضر با استفاده از مطالعه تطبیقی و تحلیلی روش های موجود در مراجعه به سنت های معماری ایرانی، به شناخت نقاط ضعف و قوت آنها می پردازد، به این ترتیب در این مقاله سعی گردید تا ویژگی های معماری سنتی ایران بررسی شود تا بدین طریق به ارتباط معماری سنتی در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری اشاره كرد. بنابراین ابتدا به مفاهیم و تعاریف معماری ارگانیك و معماری پایدار میپردازد. چارچوب نظری تحقیق حاكی از این است كه فضاهای معماری در هر اقلیم درگذشته به صورت قابل ملاحظه ای تحت تاثیر محیط قرار داشته اند و عوامل متعددی در معماری سنتی ایران تأثیرگذار بوده اند . در این مقاله سعی بر آن است تا با روش توصیفی و استفاده از منابع كتابخانه ای به بررسی معماری پایدار و معماری ارگانیك در معماری سنتی ایران بپردازیم. نتایج تحقیق حاكی از آن است كه وجه مشترك معماری سنتی و معماری پایدار، استفاده بهینه از منابع موجود در طبیعت بدون آسیب رساندن به طبیعت است.