بررسي تاثير فرآيند ادراك در رابطه انسان محيط و نقش آن در طراحي محيط شهري

نحوه ادراك محیط یكی از مباحث و مفاهیم كلیدی در حوزه مطالعات متقابل انسان- محیط در مقیاس های كلان و خرد است. از آنجا كه نظام عصبی و ادراكی انسان مسئول برقراری ارتباط بین انسان و محیط زیست اوست و امكانات و محدودیت های خاصی دارد لذا نمی توان بدون توجه و اشراف كافی به فرایندهای درك و فهم محیط از سوی مردم و سازوكارهای مرتبط با آنها، مبادرت به مداخله در محیط كرد. زیرا همین درك و فهم است كه در نهایت تعبیر و تفسیر آنان را از محیط و جهان پیرامونشان شكل می دهد و اغلب به شكل رفتار در محیط بروز و ظهور پیدا می كند. انسان جهت برقراری ارتباط و تعامل با محیط نیازمند كسب اطلاعات از محیط اطراف خود است. محیط اطراف، یا به عبارتی، جهان واقعی، همواره به عنوان فرستنده، اطلاعات مربوط به خود را در ابعاد و به روش های مختلف ارسال می كند. انسان نیز همواره، به عنوان گیرند ه ی این اطلاعات و همچنین بخشی از محیط را دریافت می كند. یكی از مهم ترین و ضروری ترین ابعادی كه در طراحی محیط (طراحی شهری و معماری) باید به آن دقت شود؛ فرایند احساس ادراك و شناخت محیطی است كه تجربه مكان را برای انسان هموار می سازد. برای ساختن محیط های سازگار و متناسب با نیازهای ادراكی رفتاری شهروندان باید شناخت صحیح و دقیق از رابطه بین انسان و محیط بدست آورد. به عبارت دیگر، در طراحی محیطی شناخت رابطه بین عناصر و شكل محیط و تأثیر آن بر سطوح مختلف رفتاری، احساسی و ادراكی استفاده كننده از محیط دارای اهمیت خاصی است . لذا در این مقاله پس از بررسی مفاهیم پایه در روانشناسی محیطی از جمله فرآیند ادراك، احساس و شناخت، به نحوهادراك محیط شهری وعوامل تاثیر در آن پرداخته می شود.